Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Συνέντευξη τύπου: «Σημαντική δίκη για τις διεκδικήσεις της Εκκλησίας»

Η Συμπαράταξη Βοιωτών για το Περιβάλλον σας καλεί σε συνέντευξη Τύπου την ερχόμενη Τρίτη, 4 Νοεμβρίου και ώρα 19:00 στο ξενοδοχείο «ΕΡΑΤΩ», που βρίσκεται στη Λιβαδειά (3ο χλμ. Π.Ε.Ο. Λιβαδειάς – Αθήνας).
Θέμα της συνέντευξης, η διεκδίκηση 17.000 στρεμμάτων γης στην περιοχή Λιβαδειάς, Πέρα Χωριού, Ανάληψης, Τσουκαλάδων, Χαιρώνειας και Αγίου Βλασίου μέσω της Μονής Λυκούρεση. Η δίκη αφορά αγωγή της Μονής Λυκούρεση εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου και έχει προσδιοριστεί για την Πέμπτη 6 Νοεμβρίου στο Πολυμελές Πρωτοδικείο Λιβαδειάς. Στη συνέντευξη θα μιλήσει το μέλος της Συμπαράταξης Βοιωτών για το Περιβάλλον, Γιάννης Πραγιάννης.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ιεροί κανόνες, ανίερο κτηματεμπόριο

Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ*

Το εκτεταμένο ανίερο κτηματεμπόριο, που σταθερά τροφοδοτεί την έντυπη και ηλεκτρονική επικαιρότητα των ημερών μας, δεν είναι καρπός μόνον της σύγχρονης διαπλοκής αρκετών ηγουμένων και επισκόπων της Εκκλησίας του Ιησού με το μεγάλο κεφάλαιο και τους κρυφούς κυβερνητικούς εταίρους εκείνου.

Παρόμοια έξαρση απαντούσε ήδη και στην ακμή της βυζαντινής αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα το 787, όταν ασκούσε την αυτοκρατορική εξουσία η Ειρήνη η Αθηναία, αντί του ανήλικου γιου της Κωνσταντίνου, να συνέλθει προς τούτο στην Κωνσταντινούπολη η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος υπό την προεδρία του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ταράσιου, με τη συμμετοχή και των απεσταλμένων από τη Ρώμη αντιπροσώπων του πάπα. Ανάμεσα σε άλλους ιερούς κανόνες, που θέσπισε εκείνη η Οικουμενική Σύνοδος, ήταν και ο λεγόμενος κανόνας ΙΒ', τον οποίο ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να βρει στις σελίδες 332-333 του Πηδαλίου, που κωδικοποίησε το 1790 ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, εκδόθηκε δε για πρώτη φορά στη Λειψία το 1800 (ήδη εκδόσεις Παπαδημητρίου από το 1896), καθώς και στις σελίδες 592-611 του δεύτερου τόμου του Συντάγματος των θείων και ιερών κανόνων, που επιμελήθηκαν και εξέδωσαν τον 19ο αιώνα οι καθηγητές του πανεπιστημίου Αθηνών Γ. Ράλλης και Μ. Ποτλής.

Ορίζει, λοιπόν, κατά λέξη ο ΙΒ' κανόνας της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (με το γλωσσικό ιδίωμα της εποχής εκείνης) τα ακόλουθα:

«Ει τις επίσκοπος ευρεθείη, ή ηγούμενος, εκ των αυτουργίων του επισκοπείου, ή του μοναστηρίου, εκποιούμενος εις αρχοντικήν χείρα, ή ετέρω προσώπω εκδιδούς, άκυρον είναι την έκδοσιν, κατά τον κανόνα των Αγίων Αποστολών [λη'], τον λέγοντα• πάντων των εκκλησιαστικών πραγμάτων ο επίσκοπος εχέτω την φροντίδα, και διοικείτω αυτά ως Θεού εφορώντος• μη εξείναι δε αυτώ σφετερίζεσθαι τι εξ αυτών, ή συγγγενέσιν ιδίοις τα του Θεού χαρίζεσθαι• ει δε πένητες είεν, επιχορηγήτω ως πένησιν, αλλά μη προφάσει τούτων τα της εκκλησίας απεμπολείτω. Ει δε προφασίζοιντο ζημίαν εμποιείν, και μηδέν προς όνησιν τυγχάνειν τον αγρόν, μηδ' ούτω τοις κατά τόπον άρχουσιν εκδιδόται τον τόπον, αλλά κληρικοίς ή γεωργοίς. Ει δε πανουργία πονηρά χρήσοιντο, και εκ του κληρικού ή του γεωργού ωνήσηται άρχων τον αγρόν, και ούτως άκυρον είναι την πράσιν, και αποκαθίστασθαι τω επισκοπείω, ή τω μοναστηρίω• και ο επίσκοπος του επισκοπείου, ο δε ηγούμενος του μοναστηρίου• ως διασκορπίζοντες κακώς, α ου συνήγαγον».

Αυτό το κείμενο του ΙΒ' Ιερού Κανόνα που θέσπισε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος ερμήνευσαν στη συνέχεια διά μακρών μεταγενέστεροι πατέρες της Εκκλησίας, όπως ο Ζωναράς, ο Βαλσαμών, ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης και άλλοι, οι οποίοι εξήγησαν, κατά πρώτον, τι είναι τα «αυτούργια». Δηλαδή, καθώς οι ερμηνευτές τονίζουν, «όλα εκείνα τα πράγματα που κάμνουσιν εισοδήματα, και μάλιστα τα ακίνητα, οίον χωράφια, αμπέλια, ελαιώνες, και άλλα. Περί τούτων λοιπόν διορίζεται ο παρών κανών, λέγων, ότι όποιος ταύτα ήθελεν αποξενώση, Επίσκοπος μεν από την Επισκοπήν, Ηγούμενος δε από το Μοναστήριον, τα δώση εις άρχοντας [δηλαδή αφεντάδες του πλούτου ή/και της κοσμικής εξουσίας] ή με πωλησίαν, ή με αλλαξίαν, να μένη άκυρος η τοιαύτη δόσις και τα πράγματα να επιστρέφωνται εις την Επισκοπήν, ή το Μοναστήριον».

Με το ίδιο πνεύμα οι προαναφερόμενοι ερμηνευτές του ΙΒ' Ιερού Κανόνα της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου τονίζουν ότι «ει δε τυχόν ο Αρχιερεύς, ή ο Ηγούμενος, προφασίζωνται, ότι το τάδε χωράφι, ή το αμπέλι δεν κάμνει εισόδημα και κέρδος, αλλά μάλλον ζημίαν, ας πωλούν αυτό, όχι εις άρχοντας και δυνάστας, αλλ' εις κληρικούς και γεωργούς, ανθρώπους δηλαδή ταπεινούς και ευτελείς [φτωχούς]. Ει δε με πανουργίαν ήθελαν δώσουν πρώτον αυτό εις αυτούς, με σκοπόν διά να το πάρη μετά ταύτα ο άρχων από αυτούς η μεν πώλησις αύτη να ήναι άκυρος, ο δε τοιουτοτρόπως πωλήσας αυτό Επίσκοπος, να διώκεται από την Επισκοπήν, ο δε Ηγούμενος να διώκεται από το μοναστήριον, ότι τα αφιερώματα εκείνα οπού άλλοι αφιέρωσαν και συνήγαγον καλώς, αυτοί κακώς διεσκόρπισαν και επώλησαν».

Λοιπόν, αυτά θεσπίζει ο ΙΒ' Ιερός Κανόνας της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου: ακυρότητα των πωλήσεων εκκλησιαστικών και μοναστηριακών ακινήτων προς αφεντάδες του πλούτου και της κρατικής εξουσίας, καθώς και άμεση αποπομπή του επισκόπου ή του ηγούμενου που συνέπραξε σε τέτοιες αυτοδικαίως άκυρες πωλήσεις.

Βεβαίως η ανάγνωση των παραπάνω κειμένων μόνο μελαγχολία και αποκαρδίωση μπορεί να προκαλεί σε κάθε έντιμη συνείδηση, καθώς γνωρίζει ότι ατιμωρητί κάποιοι επίσκοποι και ηγούμενοι εκποίησαν και δεν έπαψαν να διαπραγματεύονται να πουλήσουν και στο μέλλον εκκλησιαστικές και μοναστηριακές εκτάσεις σε σύγχρονους αφεντάδες του καπιταλισμού ή άλλους οπωσδήποτε ευκατάστατους αστούς για τις βίλες τους.

Μ' αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, ανακύπτει η περαιτέρω εύλογη απορία, αν ο προαναφερόμενος ΙΒ' κανόνας της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου ανήκει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, ώστε να μπορούν οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι να τον θυμούνται απλώς και μόνον ως μακρινό ιστορικό επεισόδιο μιας ξένης προς τις σύγχρονες οικονομικές απαιτήσεις απλοϊκής νοοτροπίας ευσεβών κατά τα άλλα γερόντων.

Το ερώτημα τούτο γίνεται ακόμη οξύτερο, αν συνδυαστεί με το περαιτέρω ερώτημα, αν ειδικώς το νομικό πρόσωπο της Εκκλησίας της Ελλάδος έχει δώσει προσοχή στην κατηγορηματική επιταγή του άρθρου 3 §1 του ισχύοντος Συντάγματος, που, απευθυνόμενο ακριβώς σ' αυτό το νομικό πρόσωπο της Εκκλησίας της Ελλάδος, την επιτάσσει ανεπιφυλάκτως να «τηρεί απαρασάλευτα τους ιερούς αποστολικούς και συνοδικούς κανόνες», ένας από τους οποίους είναι και ο προαναφερόμενος ΙΒ' Ιερός Κανόνας της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.

Οπωσδήποτε η κατηγορηματικότητα της επιταγής του προαναφερόμενου εδαφίου της §1 του άρθρου 3 του Συντάγματος θα πρέπει να προβληματίσει και τα δικαστήριά μας, αν δηλαδή είναι και γι' αυτά δεσμευτική η προβλεπόμενη από τον ΙΒ' Ιερό Κανόνα αυτοδίκαιη ακυρότητα των πωλήσεων εκκλησιαστικών και μοναστηριακών ακινήτων, όταν δεν γίνονται με μη κερδοσκοπικό τίμημα προς ακτήμονες αγρότες και άλλους κατατρεγμένους της ζωής.

Υστατο, αλλά καθόλου έσχατο: Δεν είναι βέβαιο αν το άρθρο 3 §1 του Συντάγματος για την πιστή τήρηση των Ιερών Κανόνων δεσμεύει και τους ηγουμένους του Αθω, η περιοχή του οποίου έχει ξεχωριστή συνταγματική μεταχείριση.

Οπωσδήποτε, όμως, αυτή η απορία θα πρέπει να συνδυαστεί με την περαιτέρω εύλογη προσδοκία του κειμένου της §1 του άρθρου 3 του Συντάγματος, ότι δηλαδή η Εκκλησία της Ελλάδος οφείλει να τηρεί τους Ιερούς Κανόνες στο πλαίσιο της αναπόσπαστης δογματικής ένωσής της με τη Μεγάλη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, καθώς και με κάθε άλλη ομόδοξη Εκκλησία του Χριστού. Κάτι που ενεργοποιεί την προσδοκία ότι και οι προαναφερόμενες άλλες ομόδοξες Εκκλησίες θα έχουν την αναμενόμενη ευαισθησία για την πιστή τήρηση των Ιερών Κανόνων, μεταξύ των οποίων και του Ιερού Κανόνα ΙΒ' της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου.

Και ο νοών νοείτω...

* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΕΗΣ είναι ομ. καθηγητής της Πολιτικής Δικονομίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.



ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 02/11/2008

Ανώνυμος είπε...

Για να μη νοιώθουμε ενοχές και οπισθοχωρούμε από πράγματα που πιστεύουμε, ότι έτσι πρέπει να έιναι, ότι αυτό λέει η κοινή λογική.
Βάσει αυτών που γράφει και δημοσιεύει ο Καθηγητής, αν ο ΙΒ΄Κανόνας της Ζ΄Οικουμενικής Συνόδου δεν ισχύει ή έχει περάσει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, πολύ περισσότερο δεν ΠΡΕΠΕΙ να ισχύουν τα παραχωρητήρια και τα συμβόλαια των Οθωμανών Αυτικρατόρων, τα οποία επικαλούνται χωρίς αιδώ οι ρασοφόροι και οι υποτακτικοί τους.
ΟΥΤΕ εξαιρούνται του Κανόνος τούτου οι συγγενείς του Αρχιεπισκόπου, εφόσον μόνο ευτελείς (φτωχοί) δεν είναι, αντιθέτως χλιδάτους θα ονόμαζε κανείς τους βασικούς μετόχους Ανωνύμων Εταιριών.

Ανώνυμος είπε...

Μήπως τελικά δεν είναι βαριά η καλογερική;
Ζουν σε άψογο περιβαλλοντικά περιβάλλον.
Σε κάτι κτίρια που μοιάζουν με πύργους, το όνειρο κάθε ανθρώπου.
Τρώνε οικολογικά προϊόντα.
Έχουν κινητά, PC's, stereo hi fi, MP3, ζουν δηλαδή τη σύγχρονη τεχνολογία.
Διαθέτου χλιδάτες τζιπάρες.
Είναι κάθε πρωί στην αγορά, στους πεζόδρομους και κάνουν ψώνια, κοινωνικές επαφές, χουζούρι, καμάκι κλπ.
Έχουν πνευματικά παιδιά υπουργούς, μεγαλογιατρούς, εργολάβους και κάτι γκομενάρες πρώτης.
Παίζουν χρηματιστήριο.
Αθλούνται.
Ασχολούνται με ευρωπαϊκά προγράμματα.
Δεν φορολογούνται.
Δεν πάνε φαντάροι.
Δεν εγγράφονται ως άνεργοι, με αποτέλεσμα οι γονείς τους δεν έχουν ανάγκη να παρακαλάνε τους πολιτικούς.
Παίρνουν τη σειρά όλων στα νοσοκομεία, στο λεωφορείο, στην τράπεζα κλπ.
Κυκλοφορούν τα βράδυα όπως θέλουν.
Από ότι ακούγεται είναι αποδοτικότατοι στο sex.
Δεν έχουν σεξουαλικά ταμπού. Είναι μοντέρνοι. Άμα θέλουν επισκέπτονται και το διπλανό γυμνάσιο -συγνώμη μονή ληθελα να πω- θηλέων και τα λένε με τις αειπάρθενες.

Ρε μπας και την έχουν δει καλά;
Μπας και ζουν το όνειρό τους όπως θάθελε ο καθένας;

Ανώνυμος είπε...

Κοσμικέ είναι εύκολο να γίνεις καλόγερος.

Για να γίνεις όμως ηγούμενος πρέπει να σε βολέψει ο προηγούμενος.

Δε βαριέσαι όμως. Κάθε αρχή και δύσκολη. Μετά ανοίγουν όλες οι πόρτες.

Ανώνυμος είπε...

Η πιο πειστική απόδειξη ότι οι εκκλησίες μας ταίζουν κουτόχορτο είναι οι ίδιοι με τις πράξεις τους : αν πίστευαν στο θεό και στην θεία τιμωρία ποτέ δεν θα τολμούσαν τα όσα κάνουν

Ανώνυμος είπε...

Κάθε φορά που βγαίνει κάποιος να υπερασπιστεί την εκκλησία αρχίζει με το πόσα καλά έχουν κάνει.

Π.χ. έγινε το γηροκομείο, μάλιστα.
Λοιπόν με ποιανού τα χρήματα έγινε;
του ελληνικού δημοσίου και δωρεές πιστών

Με ποιανού το συντονισμό; του Δεσπότη που είναι η δουλειά του και που κάνοντας αυτή τη δουλειά έγινε και δεσπότης και αρχιεπίσκοπος. Επομένως του ξεπληρώθηκε με το παραπάνω. Τι πρέπει τώρα; να του χαρίσουμε και τη μισή Βοιωτία αδιαμαρτύρητα;

Έτσι έχουν μάθει οι δέσποτες και οι αγνιάδηδες αυτού του κόσμου και αν τους ανεχόμαστε είμαστε σαν κιαυτούς.