του Αθανάσιου Παντελόγλου
Όταν, σε έναν τόπο, με την ρύπανση ματαιώνουν για όλους την καταλληλότητα χρήσης του νερού, τότε οι ρυπαντές είναι αυτοί που ανατρέπουν τα «υπαρκτά και κατοχυρωμένα κοινωνικά δικαιώματα». Αυτοί προκαλούν ζημιές και ανατρέπουν τις προυποθέσεις για την διεξαγωγή της ζωής και των παραγωγών στον τόπο. Ενώ, Οι υπεύθυνοι για την παραγωγή , διανομείς και πωλητές του νερού «ανθρώπινης χρήσης»,που «εν γνώση τους»χρησιμοποιούν ακατάλληλη πρώτη ύλη και συνεχίζουν την διανομή ακατάλληλου νερού, διαπράττουν «σκόπιμη άπατη» και υπέχουν ποινικές και αστικές ευθύνες.
Αν λοιπόν, είσαι ένας από αυτούς που ισχυρίζεται πως θέλεις να έρθουν τα πράγματα σε μια ποιοτική, νόμιμη και δημοκρατική τάξη, αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι : Να θέλεις να βρεθεί ο ρυπαντής. Να σταματήσει να ρυπαίνει. ο δε «παραγωγός» του νερού, πρέπει να σέβεται εσένα «σαν καταναλωτή»,σαν πολίτη και επιπλέον να σέβεται την αναγκαιότητα προστασίας «της δημόσιας υγείας».Τότε και μόνο τότε, μπορούμε να μιλάμε για αποκατάσταση δικαιωμάτων «των χρηστών του νερού».
Και ας είναι σαφέστατο: Η διασφάλιση αυτών των δικαιωμάτων του πολίτη πάνω στο καθαρό και υγιεινό νερό, είναι υποχρεώσεις τις εξουσίας και δουλειά των εντεταλμένων οργάνων του κράτους και των δημοσίων υπαλλήλων που παίρνουν μισθό για να επιτελούν τούτο το έργο που επιτάσσουν οι υπαρκτοί νόμοι. Σε αυτήν την δουλειά κανένας δεν μπορεί να υποκαταστήσει την δομή των διοικητικών και δικαστικών εξουσιών. Και από αυτές είναι που περιμένουν οι πολίτες το αυτονόητο: «καθαρό ,υγιεινό, εγγυημένης ποιότητας Νερό». Αυτή είναι η πλευρά «των ευθυνών του κράτους προς τον πολίτη». Δεν μπορεί να αποδέχεσαι να παραμένει κάποιος «ρυπαντής φάντασμα» και να μιλάς για απορρύπανση και αντιρρύπανση, ενώ συνεχίζεις την διανομή τοξινομένου νερού στον κόσμο, επί πληρωμή .Τότε απλά κοροϊδεύεις. Κοροϊδεύει η πολιτεία ολόκληρη τους ρυπασμένους. Και τότε μιλάμε για ένα «μονόπλευρο κράτος». Αν οι ρυπαντές είναι «οι ισχυροί του χρήματος» σε ένα τόπο, και έχουν «στρώσει» την δουλειά με τους αρμόδιους τις εξουσίας, με χίλια δύο τερτίπια γραφειοκρατικά. Τότε, έχουμε «ένα κράτος των ολίγων», στο οποίο οι παρανομούντες ισχυροί, φτάνουν να θεωρούν εαυτόν και τους επιτρέπεται να στέκονται, «πάνω από τον νόμο».
Περισσότερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου