Φωτοβολταϊκές αυταπάτες

Όταν οι κεντροευρωπαίοι οικολόγοι της δεκαετίας του 70 έλεγαν με την έπαρση της εποχής ότι οι εναλλακτικές τεχνολογίες είναι από τη φύση τους επαναστατικές και μη αφομοιώσιμες από τον καπιταλισμό και την Αγορά , δεν μπορούσαν να φανταστούν ούτε την «πράσινη ανάπτυξη» της εποχής μας με την τεράστια ‘’εναλλακτική’’ Αγορά, ούτε καν το πόσο οι θεμιτές τους προτάσεις για τη βιολογική γεωργία και τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας θα μπορούσαν να αποτελούν βασικές αιχμές του συστήματος. Η, με το ζόρι σχεδόν, «πράσινη ενέργεια» που προωθείται από το πολιτικό σύστημα με μαστίγια (Αιολικά πάρκα) και καρότα (φωτοβολταϊκά πάρκα, βιομάζα κλπ.) και μάλιστα στην Ελλάδα που επιτέλους έκανε και πράξη το σύνθημα των ελλήνων οικολόγων για «ξεχωριστό υπουργείο περιβάλλοντος» αποτελεί μια από τις ευκαιρίες αναθέρμανσης της Αγοράς και ισοπέδωσης της εναπομείνασας αγροτικής οικονομίας.

 Τα φωτοβολταϊκά δίπλα στο μαστίγιο των αιολικών πάρκων έρχονται σε μια εποχή αναγγελίας κατάργησης των αγροτικών επιδοτήσεων, με τις τράπεζες, τη βιομηχανία και υπηρεσίες της Αγοράς ενέργειας μπροστά σε μια σοβαρή επένδυση που θα βοηθήσει την κίνηση του χρήματος.
Με το τυράκι των 7,500 ευρώ το χρόνο εισόδημα κι αγοράζοντας το ρεύμα 55 λεπτά έναντι της τιμής των 15 λεπτών που το πουλά, ο «παραγωγός ρεύματος» αγρότης-ιδιώτης κλπ. εισάγεται στη φάκα των 45.000 ευρώ δανείου από τις τράπεζες καθώς και από τα γραφεία μελετών για την εγκατάσταση στο χώρο του, φωτοβολταϊκών. Η ιδεολογία της σωτηρίας του πλανήτη από τις επερχόμενες κλιματικές αλλαγές αποκρύβει ότι η καταστροφή του πλανήτη συνεχίζεται με την συνεισφορά της πράσινης ανάπτυξης που δεν αναιρεί τη βασική συνθήκη εκμετάλλευσης της Φύσης από το Κεφάλαιο. Η ‘’διέξοδος’’ αυτή, από την άλλη, απέναντι στη συρρίκνωση του εισοδήματος ανοίγει μια άλλη εποχή για την ελληνική κοινωνία και μια άλλη εποχή για την Αγορά. Η βύθιση στον τριτογενή τομέα της πρωτογενούς παραγωγής και ανάπτυξη της τραπεζικής κινητικότητας βαθαίνει την εξάρτηση της κοινωνίας από τους χρηματοπιστωτικούς μηχανισμούς την κρατική γραφειοκρατία ενώ ανοίγει και τους ασκούς του Αιόλου για τη διατροφή μας, για τις τιμές των προϊόντων που πλέον θα παράγονται από μονοπωλιακές αγροτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό, ενώ η σταθερή τιμή των 55 λεπτών είτε μπορεί να αλλάξει θεσμικά ή τέλος πάντων να μην έχει την αναμενόμενη αξία σε μια πληθωριστική οικονομία μετά από την πάροδο κάποιων χρόνων. Εξ’ άλλου την υπερχρέωση της ΔΕΗ (από μεγάλους επενδύτες παραγωγούς ρεύματος) θα την πληρώσουν οι καταναλωτές με το ειδικό τέλος ΑΠΕ.

Ένα απίστευτο αδιέξοδο κατασπατάλησης φυσικών πόρων στο έλεος της πράσινης Αγοράς και εξάρτησης της κοινωνίας ανοίγει αυτήν την περίοδο η «διέξοδος» των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας.
πηγή:eleftheriakoi