Εγώ σκότωσα τον Αλέξη.Εγώ σκότωσα το Καλτεζά, τον Τεμπονέρα, τον αυστραλό πιτσιρικά στο μπαρ της Μυκόνου, τον Άλεξ στη Βέροια, τα παιδιά στα Τέμπη, τον τσιγγάνο στο Ζεφύρι, τον πακιστανό στην Ασφάλεια που δε θα μάθω ποτέ το όνομά του.
Εγώ έφτιαξα τους Κούγιες, τους Πρετεντέρηδες και τις Τατιάνες.
Εγώ δημιούργησα τους μπάτσους, τους κουκουλοφόρους, την ελληνική δικαιοσύνη.
Εγώ ανέχομαι τα Βατοπέδια, τα χρηματιστήρια, τα παραδικαστικά, την ανεργία και την ακρίβεια.
Εγώ έβαλα τις φωτιές στη Πελοπόννησο.
Εγώ εκλέγω τους βουλευτάδες και τους υπουργούς που μου αξίζουν.Εγώ συγκρίνω τζαμαρίες και αυτοκίνητα με ανθρώπινες ζωές.
Εγώ ζω τα γεγονότα που τρέχουν μέσα από την T.V. καθισμένος στον καναπέ μου.Ήμουν και γω κάποτε 16 χρονών. Σε λίγα χρόνια θα είναι και ο γιος μου.
από το blog neolaia.gr
16 σχόλια:
συνθήματα εποχής:
- το κίνημα δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις
στους δρόμους γεννιούνται οι συνειδήσεις
- στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες
Μεμονωμένο θεωρείται οποιοδήποτε περιστατικό δεν μπορεί να δικαιολογήσει ο υπουργός στην τηλεόραση.
ρε ψιλικατζήδες κουκουλοφόροι, γίνεται σοβαρό πλιάτσικο χωρίς της βοήθεια πρωθυπουργού;
Εφραίμ
Ναι, τα παιδιά, είναι σε αντιπαράθεση με τα όργανα της εξουσίας.
Και είναι καθάρματα, ναι, ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ όλοι αυτοί που συστηματικά χαλκεύουν την πραγματικότητα παίζοντας συνειδητά τον ρόλο του τραμπούκου αναδεικνύοντας στο έπακρο τις όποιες «ακρότητες» και συσκοτίζοντας διαρκώς τους πολλούς. Γιατί, εκεί έξω, είναι πολλά παιδιά. Πολλοί νέοι. Πάρα πολλοί. Ειρηνικά.
Που πάνε και κολλάνε τα πρόσωπά τους στις φάτσες των μπάτσων και τους λένε κοιτάζοντας τους κατάματα «δεν είναι με σένα που τα έχω, αλλά με τη στολή σου, με αυτό που αντιπροσωπεύεις»
Διονύσης Σαββόπουλος: «Θα μας κάψουν τα παιδιά. Γιατί τους κάψαμε το μέλλον...».
Απόσπασμα απο άρθρο του Γιώργου Βότση στην Ελευθεροτυπιά
"Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Αγάπη πουθενά. Αλήθεια πουθενά [...] Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. Εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας».
Φράσεις-ριπές, λέξεις-καρφιά που απευθύνονται σε όλους μας και δεν στοχεύουν μόνο τους Πρετεντέρηδες των καναλιών με τις ατσάκιστες κουστουμιές και τον παχύδερμο κυνισμό· που θρηνούν τάχα μου γοερά για «τον θάνατο του εμποράκου»· που θλίβονται έκδηλα,
γιατί δεν λαμπάδιασαν τελικά η Εθνική Βιβλιοθήκη και το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπως ασύστολα ψευδολογούσαν και πολύ θα ήθελαν
· που δεν καταδέχονται να καταμετρήσουν πόσοι νέοι βρήκαν τον θάνατο από «εξοστρακισμένες» αστυνομικές σφαίρες αναίτια και ατιμώρητα
· που θέλουν τους δημοσιογράφους μπάτσους και πιο μπάτσους τους μπάτσους
· που εκστασιάζονται με τους γνήσιους και τους τραβεστί «κουκουλοφόρους» και με την αυτονοήτως τυφλή εξεγερσιακή βία, αλλά κλείνουν τα μάτια στην ψυχρά μεθοδευμένη και γι' αυτό στυγερή και αποτρόπαιη κρατική και παρακρατική βαρβαρότητα
· που βλέπουν τους μετανάστες μόνο στο πλιάτσικο της αναμπουμπούλας και ποτέ όταν βασανίζονται κτηνωδώς στα κρατητήρια και αυτοκτονούν στα κελιά
· και που βάζουν χυδαία στη ζυγαριά από τη μια τα πυρπολημένα αυτοκίνητα, τις σπασμένες βιτρίνες και τα (κακώς, κάκιστα) λεηλατημένα καταστήματα και από την άλλη τα σκοτωμένα όνειρα των εφήβων και το άλικο αίμα του Αλέξη - για να γείρει ανατριχιαστικά στην μπακαλίστικη αποτίμηση, ότι μόνο στην Αθήνα οι ζημιές ανήλθαν συνολικά σε 50 εκατομμύρια ευρώ.
Δηλαδή, όλος αυτός ο χαμός για όσα ακριβώς τσέπωσε μόνον από το ολυμπιακό ακίνητο, σ' αυτό το άγριο γιουρούσι στη δημόσια γη και περιουσία, ο περιούσιος Εφραίμ με τους υψηλούς συνεργούς και προστάτες...
προσπαθείς να τους εξηγήσεις τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί να πάρει μια πέτρα στο χέρι.
να πάρει μια μολότοφ
να κάψει μια τράπεζα.
δεν θέλουν να το καταλάβουν.
τους λες για τη βία της ανεργίας, (25% για τους έλληνες κάτω των 25!!)
τη βία των χαμηλόμισθων
τη βία των τραπεζών
των σκανδάλων
τη βία της φτώχειας
και σου μιλάνε για βιτρίνες.
από όλα όσα διάβασα αυτές τις μέρες,
το πιο συγκλονιστικό ήταν αυτό:
όχι δεν αφορά τη νεολαία
και όχι δεν αφορά την ελλάδα
και ούτε αφορά τους αναρχικούς, τα ματ, τα εξάρχια, τις μολότοφ
απλά την βία,
τη βία της φτώχειας
που όσο κι αν προσπαθείς να τους την εξηγήσεις αυτοί θα σου μιλούν για βιτρίνες
http://spapalagi.blogspot.com/
Τρομοκράτης, Κουκουλοφόρος και Πλιατσικολόγος λοιπόν είναι το Κράτος.
Και όλα τα άλλα είναι απύθμενη και εμετική υποκρισία
http://politispittas.blogspot.com/
Όταν με θεν για πόλεμο
μ΄ αποκαλούτν λαό τους
κι όταν ζητώ το δίκιο μου
εξτρεμιστή κι οχτρό τους
Kείμενα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και χέρι με χέρι τις φωτεινές αυτές μέρες και νύχτες στους δρόμους της Aθήνας.
1
Άκης Γαβριηλίδης
Δημοσιεύθηκε: Πεμ Δεκ 11, 2008 10:09 am Θέμα δημοσίευσης: ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΥΣ
Αυτό που συμβαίνει την τελευταία εβδομάδα, είναι η δεύτερη ελληνική επανάσταση, και κατά τη γνώμη μου είναι ίσως σημαντικότερη από την πρώτη -και πάντως σίγουρα πολύ πιο μαζική. Και ήταν η πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου που ήμουν υπερήφανος που είμαι Έλληνας.
Οι μέρες αυτές είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της σύγχρονης Ελλάδας στον παγκόσμιο πολιτισμό, και η πρώτη φορά -ίσως η δεύτερη μετά το 1821, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη γεωγραφική και πληθυσμιακή έκταση απ' ό,τι τότε- που τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι στραμμένα προς την Ελλάδα, με θαυμασμό και ελπίδα.
Παρακολουθώντας κανείς τα κανάλια και τα Διαδίκτυα αυτές τις μέρες, τελείως ενδεικτικά, μαθαίνει ότι:
- η Αλ Τζαζίρα, (όπως και όλα τα μέσα όλου του κόσμου φυσικά), είχε εκτενείς αναφορές στα γεγονότα, και στην ηλεκτρονική της έκδοση είχε από κάτω χώρο για σχόλια αναγνωστών. Ο χώρος αυτός λοιπόν πλημμύρισε από θετικά σχόλια πολιτών από όλες τις αραβικές χώρες, που λέγανε "επιτέλους, να και ένας λαός που εξεγείρεται, εμείς εδώ από το Μαρόκο ως τη Σαουδική Αραβία μας πηδάνε κάθε μέρα, μας βαράνε, μας κλέβουνε, μας φτύνουνε, κι εμείς κοιμόμαστε. Εκεί ένα παιδί σκοτώσανε και ξεσηκώθηκε όλος ο κόσμος".
- Τη νύχτα τής 10/12 πετάχθηκε βόμβα μολότωφ στην ελληνική πρεσβεία στη Μόσχα, ενώ στην ελληνική πρεσβεία στη Νέα Υόρκη σπάστηκε ένα τζάμι και γράφτηκε με σπρέι "δολοφόνοι, ο Αλέξης ήταν εδώ".
Και φυσικά, γίνανε διαδηλώσεις, ακόμα και καταλήψεις πρεσβειών, μόνο απ' αυτές που μέτρησα εγώ, στο Λονδίνο, στο Παρίσι, το Εδιμβούργο, τη Βαρκελώνη, τη Φλωρεντία, τη Ρώμη, τη Βέρνη, το Ζάγκρεμπ, τη Μπρατισλάβα, στη Χάγη, στη Μελβούρνη, το Σαν Φρανσίσκο, το Δουβλίνο, τη Γλασκώβη, το Μπρίστολ, σχεδόν σε όλες τις πόλεις της Γερμανίας ... Εδώ στις Βρυξέλλες, οργανώσαμε κι εμείς μία, όπου οι Έλληνες, ιδίως οι ευρωυπάλληλοι, έλαμψαν δια της απουσίας τους εκτός ολίγων φωτεινών εξαιρέσεων, ενώ ήρθαν Βέλγοι, Ισπανοί, Ολλανδοί, Πορτογάλοι, Τούρκοι, Τουρκοκύπριοι, Κούρδοι ...
2. Γιατί είναι σημαντική αυτή η εξέγερση;
Διότι, σε αντίθεση με τα φαινόμενα, δεν είναι τυφλή. Αντιθέτως, είναι μία πράξη ύψιστης δημοκρατικής ευθύνης και υπεράσπισης της έννομης τάξης και του κράτους δικαίου.
Φυσικά, της μίας από τις δύο έννομες τάξεις. Αλλά, όπως ίσως θα έλεγε (περίπου) και ο Λένιν, στην επαναστατική κατάσταση υπάρχουν πάντα δύο έννομες τάξεις. Αλλά όπως θα έλεγε ο Λακάν, ο οποίος δεν έγραψε γραμμή για την πολιτική αλλά ίσως ήταν πιο υποψιασμένος, πάντα υπάρχουν δύο έννομες τάξεις, ακόμα και στην κατάσταση της ομαλότητας, ή ίσως η μία έννομη τάξη διαπερνιέται πάντοτε από ένα ρήγμα, έναν ριζικό ανταγωνισμό.
Η μία έννομη τάξη, αυτή του Καραμανλή, του Παυλόπουλου, του Χηνοφώτη, του Κούγια, είναι αυτή που λέει: "το κράτος σκοτώνει και λογαριασμό δε δίνει". Δεν το λέει με ακριβώς αυτά τα λόγια, βέβαια, αλλά άμα λάβουμε υπόψη μας τη λειτουργία της cultural intimacy, βλέπουμε με σαφήνεια ότι επιτελεστικά αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα.
Η παράδοση του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού και των αστικών επαναστάσεων, (η οποία κατά τα άλλα αποτελεί πηγή έμπνευσης και προσανατολισμού του ελληνικού κράτους), επισήμως τουλάχιστον λέει ότι ΟΧΙ: ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ. Ιδίως για ενέργειες οργάνων του που δεν εκτελούνται στα πλαίσια της άσκησης κάποιας ξέρω γω ύψιστης σημασίας κρατικής λειτουργίας, αλλά στα πλαίσια ενός κάλου στον εγκέφαλο και ενός απλού φασιστικής έμπνευσης τσαμπουκά, τον οποίο δεν επιδεικνύουν ούτε τα μέλη των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στη Γάζα απέναντι στους Παλαιστίνιους που τους πετάνε πέτρες.
Όταν λοιπόν το κράτος ΔΕΝ ΔΙΝΕΙ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ, είναι δικαίωμα, και δημοκρατικό καθήκον, του πλήθους να ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ. By any means necessary. Aν δεν ακούν αλλιώς, θα ακούσουν έτσι. Αυτό δεν χρειάζεται να πάμε ούτε καν στο Σπινόζα ή τον Μακιαβέλλι για να το διαβάσουμε. Το ήξερε ακόμα και ο Τζον Λοκ.
Εγώ είμαι με τα μπάχαλα. Every last one of them. Τα μπάχαλα είναι εναλλακτική αυτοσχέδια μορφή ενός μηχανισμού γενικής αποτροπής της εγκληματικότητας, με τη στενή έννοια του ποινικού δικαίου, την οποία παραλείπει να εκτελέσει το κράτος και έτσι την αναλαμβάνει η κοινωνία των πολιτών. Η διαφύλαξη της ανθρώπινης ζωής, και ακόμα περισσότερο η διαφύλαξη της αρχής της λογοδοσίας του κράτους και των οργάνων του, είναι πράγμα πολύ σημαντικότερο από πέντε σπασμένες βιτρίνες και την απώλεια πέντε περιουσιών "αθώων" "μικρο"νοικοκυραίων στην Ερμού, (όπου το ενοίκιο ενός μήνα είναι όσα βγάζουν σε ένα χρόνο αυτοί που τα λεηλάτησαν -εάν βγάζουν τίποτα), οι οποίες περιουσίες ούτως ή άλλως θα εξανεμίζονταν από την κρίση, θα τους τις κλέβανε οι τράπεζες ή θα τις χάνανε στο χρηματιστήριο, και οι οποίες περιουσίες ούτως ή άλλως θα αποζημιωθούν. Οι ζημιές στη "δημόσια περιουσία" που προξένησαν οι κουκουλοφόροι είναι απειροελάχιστες μπροστά στις ζημιές που προξένησαν οι ρασοφόροι. Επιπλέον, οι δεύτερες ήταν καθαρά για την τσέπη τους και για την καλοπέρασή τους, για να χτίζουν βίλες με τζακούζι στις μονές τους, ενώ οι πρώτες δικαιολογούνταν από σκοπό υπέρτερου δημόσιου συμφέροντος.
3. Εκτός όμως από υπεράσπιση μιας τάξης, ήταν ταυτόχρονα (είναι) η εν σπέρματι δημιουργία μιας νέας. Παρακολουθώντας τις κινητοποιήσεις όλες αυτές τις μέρες, εισπράττω μία έκρηξη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και φαντασίας, μια έμπνευση, μία ευγένεια και μία ευθυβολία λόγου, η οποία σε σχέση με τον τετριμμένο λόγο της κατεστημένης πολιτκής ή οποιουδήποτε άλλου θεσμού φαντάζει ως η μέρα σε σχέση με τη νύχτα.
Τελείως τυχαία πάλι, διάβαζα μια προκήρυξη που μοιράσανε κάτι παιδιά στους καταστηματάρχες των Σερρών
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=939707
Ο λόγος αυτός της συλλογικής νοημοσύνης (του General Intellect) μου ακούγεται ως μια πνοή καθαρού αέρα, μπροστά στον οποίο ο λόγος του Καραμανλή, του Παπανδρέου, της Παπαρήγα φαντάζει επιπέδου νηπιαγωγείου. Φαντάζει ένας λόγος μη-λόγος, που γυρίζει γύρω γύρω, χωρίς όραμα, χωρίς πνοή, υποκριτικός, κρυψίνους, που λέει άλλα και εννοεί άλλα, και συνήθως δεν εννοεί απολύτως τίποτε.
Ακούγοντας τα κλαψουρίσματα για τις "κατεστραμμένες γιορτές" και την ανερυθρίαστη αναγωγή των αναγκών του καταναλωτή σε υπέρτατο νόμο, νιώθω την τάση να αναφωνήσω: φέτος οι γιορτές ήρθαν νωρίτερα, και ήταν οι καλύτερες γιορτές που μπορώ να θυμηθώ. Τι πιο γιορτινό και ποιητικό από την εναέρια θέα ενός υπερμεγέθους ελάτου να φλέγεται μέσα στη νύχτα στη μέση της πλατείας Συντάγματος, μπροστά στην Βουλή των Ελλήνων; Ούτε ο Αγγελόπουλος ή ο Κουστουρίτσα δεν θα μπορούσαν να έχουν φανταστεί ένα τέτοιο πανέμορφο και πλούσιο σε συμβολισμούς πλάνο.
Γι' αυτό λοιπόν, εγώ είμαι με τους κουκουλοφόρους.
Πριν από κάποια χρόνια, ο μακαρίτης Παύλος Σιδηρόπουλος έλεγε σ' ένα τραγούδι του: "Ληστέψανε την τράπεζα. Και τι με νοιάζει εμένα; δεν είμαι με κανένα". Σήμερα είναι η στιγμή να φύγουμε από το "δεν είμαι με κανένα" και να πούμε: είμαι με κάποιον. Είμαι με αυτούς που σπάσανε την τράπεζα. Αν την ληστεύανε, ακόμα καλύτερα. Ούτως ή άλλως, αυτή μας ληστεύει κάθε μέρα. Τόσο εμάς, όσο και τους υπαλλήλους της.
Οι δέκα (μέχρι στιγμής) μέρες που συγκλόνισαν την Αθήνα, αλλά και όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, και πολλές μικρές, αποτελούν μια πολύτιμη παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κοινωνικό κίνημα, είμαι σίγουρος ότι θα μελετώνται –ή πάντως ότι θα πρέπει να μελετηθούν- επί πολλά χρόνια σε πολλά διαφορετικά μέρη του κόσμου, και θα καρποφορήσουν ίσως αλλού, αλλιώς, άλλοτε, με τρόπους και σε συνδυασμούς που δεν φανταζόμαστε. Και, για να κλείσω με μια προσωπική νότα, δεν σας κρύβω ότι είμαι πολύ περήφανος που κάπως είχα διαισθανθεί ότι έρχεται αυτή η καταιγίδα, θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν μπορούσα να πω ότι συνέβαλα κάπως στο μέτρο των δυνάμεών μου στην έλευσή της. Και πάντως είμαι σίγουρος ότι είμαι –είμαστε- σε πολύ καλύτερη θέση να αντιληφθούμε τι ήταν και να δουλέψουμε με αυτή, απ' ό,τι τα απολιθώματα της θεσμικής πολιτικής, των κρατικών διανοουμένων και του τύπου, οι οποίοι ούτε είχαν πάρει μυρωδιά τι τους ερχόταν στο κεφάλι, και ακόμα και τώρα που τους έπεσε στο κεφάλι πάλι δεν έχουν ακόμα καταλάβει τι τους συνέβη. Αλλά νομίζω ότι ακόμα και αυτοί δεν μπορεί να είναι τόσο βλάκες. Νομίζω ότι απλώς κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, αλλά κατά βάθος έχουν ψυλλιαστεί κάτι, και εκεί ακριβώς οφείλεται το μίσος και η μνησικακία τους γι’ αυτό το κίνημα. Αν ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου, η Παπαρήγα, ο Καρατζαφέρης, έχουν λυσσάξει και ζητάνε από τους πάντες δηλώσεις νομιμοφροσύνης και μετανοίας, αυτό κατά βάθος το κάνουν επειδή τους απασχολούν όχι τόσο τα μαγαζιά των πτωχών και αθώων κοσμηματοπωλών τής Μητροπόλεως, αλλά κυρίως τα δικά τους μαγαζιά. Αυτοί είναι που τα είχαν στολίσει με τόση φροντίδα, τόσα «οράματα», τόσες «μεταρρυθμίσεις», τόσους «ταξικούς αγώνες», τόση «αδιαπραγμάτευτη Ελλάδα», τέλος πάντων ο καθένας με τη δική του πραμάτεια, είχαν βάλει τα καλά τους και περίμεναν τους καταναλωτές πολιτικής· και ξαφνικά είδαν να εισβάλλει στην πιάτσα ένας απρόσκλητος ανταγωνιστής και να τους κλέβει την πελατεία (και την απόλαυση), να δείχνει πόσο άνευ νοήματος, πόσο αέρας κοπανιστός, πόσο κενά από οποιαδήποτε αξία χρήσης ήταν αυτά τα εμπορεύματα. Και μάλιστα ένας ανταγωνιστής που δεν έχει κανένα μαγαζί πουθενά, αλλά είναι διάχυτος, διάσπαρτος, πλανόδιος, όπως οι Νιγηριανοί που πουλάνε CD και οι Κινέζοι που πουλάνε ρούχα.
Με άλλα λόγια, αυτό που εισέβαλε ξαφνικά στη σκηνή δεν είναι απλώς ένας ανταγωνιστής μεταξύ άλλων, αλλά είναι ο ίδιος ο ανταγωνισμός.
Τέλος πάντων, αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα· δεν είναι δική μας δουλειά να λύσουμε τις απορίες των χρεοκοπημένων εμπόρων της πολιτικής. Το πολύ πολύ μπορούμε να τους ευχηθούμε: Welcome to the desert of the Real, και να τους αφήσουμε να βρουν μόνοι τους –εάν βρουν- πώς θα αναμετρηθούν με την απώλεια. Αυτές τις μέρες που τα πράγματα τρέχουν με χιλιαπλάσια ταχύτητα, και προς χίλιες διαφορετικές κατευθύνσεις, απ’ ό,τι κατά την λεγόμενη «ομαλότητα», εμείς έχουμε σοβαρότερα πράγματα να κάνουμε. Και το πρώτο απ’ αυτά είναι να βρούμε πώς μπορούμε να ενσαρκώσουμε καλύτερα τους φόβους τους, να ταυτιστούμε με το σύμπτωμα, να γίνουμε εμείς όσο μπορούμε καλύτερα ο ανταγωνιστής που κάνει τα μαγαζιά τους να αδειάζουν από πελατεία –χωρίς καν να χρειάζεται να σπάσουν. Και να βρούμε πώς θα παραγάγουμε από κοινού τις δικές μας αξίες χρήσης.
Kείμενο 2
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του Συλλόγου Υπαλλήλων του Δήμου Αγ. Δημητρίου
Το βράδυ του Σαββάτου η Ελληνική Αστυνομία δολοφόνησε 15χρονο μαθητή.
Η δολοφονία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Ήταν η συνέχεια μιας συντονισμένης δράσης, κρατικής τρομοκρατίας και Χρυσής Αυγής που σαν στόχο είχε τους φοιτητές και τους μαθητές (με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια), τους μετανάστες που εξακολουθούν να διώκονται γιατί γεννήθηκαν με άλλο χρώμα, τους εργαζόμενους γιατί πρέπει να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν χωρίς να αμείβονται.
Η κυβέρνηση της συγκάλυψης με τους πραίτορές της, αφού κατέκαψε τα δάση το καλοκαίρι, είναι υπεύθυνη και για το ότι καίγονται σήμερα όλες οι μεγάλες πόλεις. Προστάτεψε τους κουμπάρους, όσους κάνανε υποκλοπές, όσους κλέψανε τα ασφαλιστικά ταμεία με τα ομόλογα, όσους απήγαγαν μετανάστες, όσους εμπλέκονταν στο παραδικαστικό κύκλωμα, όσους έκλεψαν με το χρηματιστήριο, προστάτεψε τις τράπεζες και τα μοναστήρια που κλέβουν τον κοσμάκη.
Έχουμε Εμφύλιο πόλεμο με τους φασίστες, τους τραπεζίτες, το κράτος και τα Μ.Μ.Ε. που θέλουν μια γενιά υποταγμένη και μια κοινωνία «νοικοκυραίων».
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και προσπαθούν πάλι με θεωρίες περί συνομωσιών και περί ασύμμετρων απειλών να κατευνάσουν τα πνεύματα.
Η οργή που ήταν συσσωρευμένη έπρεπε να εκδηλωθεί και δεν πρέπει να σταματήσει.
Σε όλο τον πλανήτη έχουμε γίνει πρώτο θέμα.
Καιρός ήταν και πρέπει να ξεσηκωθούν παντού.
Η γενιά των φτωχών, των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των αστέγων, των μεταναστών, των νέων θα είναι αυτή που θα σπάει κάθε βιτρίνα και θα ξυπνάει τους νοικοκυραίους από το λήθαργο του εφήμερου αμερικανικού ονείρου.
ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ, ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ
ΑΝΤΙΟ ΑΛΕΞΗ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΘΩΟ ΑΙΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
Kείμενο 3
από http://katalipsiasoee.blogspot.com/
ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
«το πρώτο φως της αυγής έρχεται μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι»
Μέχρι το βράδυ του Σαββάτου 06/12/08 θα μπορούσαμε να πούμε ότι «jusqu’ ici tout va bien» παρακολουθώντας την ατομική πτώση του καθενός από μας πάνω στην έρημο του καπιταλιστικού συστήματος. Μετά ήρθε η πρόσκρουση και μια καταστροφική τρέλλα κατέλαβε μεγάλα κομμάτια της νεολαίας της χώρας. Πρώτα, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στην ιστορία, μίλησαν οι πράξεις. Στην αρχή μίλησε το όπλο ενός μπάτσου, κραυγάζοντας με τον πιο ωμό τρόπο την απέχθεια κάθε είδους εξουσίας απέναντι στο φαινόμενο της ζωής. Με το που κύλησε το αίμα ενός εφήβου, αμέσως μια άλλη κραυγή μεταδόθηκε αστραπιαία από τα Εξάρχεια στο οικονομικό κέντρο της μητρόπολης κι άλλων μεγάλων πόλεων, μια κραυγή αρθρωμένη από καταρρέοντα τζάμια και φλόγες που μετασχημάτιζαν τράπεζες και εμπορικά κέντρα σε ένα σύννεφο οργής που έγραφε ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Δυο μέρες αργότερα τα χριστουγεννιάτικα κέντρα των πόλεων έμοιαζαν λες και είχαν δεχτεί βομβαρδισμό κατά την διάρκεια ενός πολέμου, ενώ η ήδη καταρρέουσα λόγω της κρίσης οικονομία, δέχτηκε άλλο ένα θανάσιμο πλήγμα στην καρδιά της από ορδές «αλητών» που επιδίδονταν σε λεηλασίες εμπορευμάτων. «Η συμφωνία της Βάρκιζας έσπασε, έχουμε πόλεμο ξανά». Μιλάμε για την επιστροφή της ταξικής πάλης στο προσκήνιο και την λύση στην κρίση: Για εμάς. Και είμαστε ακόμα στην αρχή. Πάμε…
Είμαστε κομμάτι μιας εξέγερσης της ζωής ενάντια στον καθημερινό θάνατο που επιβάλλουν οι υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις. Με την καταστροφική δύναμη που κρύβαμε στα χέρια μας πραγματοποιούμε μια μανιασμένη (αλλά αντιφατική) επίθεση στο θεσμό της ατομικής ιδιοκτησίας. Καταλαμβάνουμε τους δρόμους, αναπνέοντας ελεύθερα παρά τα δακρυγόνα, επιτιθέμενοι στην πιο μισητή εικόνα του εαυτού μας: Στην εικόνα του εαυτού μας ως δούλου των αφεντικών, που στην πιο ακραία του, σιχαμερή και δολοφονική μορφή λέγεται μπάτσος. Στήνουμε τέλος ένα γερό οδόφραγμα στην μίζερη κανονικότητα ενός κύκλου παραγωγής και κατανάλωσης. Στην παρούσα συγκυρία, ότι πιο σημαντικό διακυβεύεται είναι η ενίσχυση αυτού του οδοφράγματος απέναντι στον ταξικό εχθρό. Ακόμα όμως κι αν υποχωρήσουμε κάτω από την πίεση των (παρα)κρατικών καθαρμάτων και στην ανεπάρκεια του οδοφράγματος, όλοι γνωρίζουμε ότι τίποτε στην ζωή μας δεν πρόκειται να είναι ξανά το ίδιο.
Μιλάμε επίσης πάνω στην ιστορική συγκυρία της ανασύνθεσης ενός νέου ταξικού υποκειμένου, που από παλιά κουβαλά την υπόσχεση ότι θα αναλάβει τον ρόλο του νεκροθάφτη του καπιταλιστικού συστήματος. Θεωρούμε ότι το προλεταριάτο δεν υπήρξε ποτέ τάξη εξαιτίας της θέσης του, αλλά αντίθετα συγκροτείται ως τάξη για τον εαυτό της πάνω στο έδαφος της σύγκρουσης με τα αφεντικά, πρώτα πράττοντας και μετά συνειδητοποιώντας την πράξη του. Η ανασύνθεση πραγματοποιείται από ομάδες υποκειμένων που αντιλαμβάνονται ότι δεν έχουν τον έλεγχο πάνω στις ζωές τους, από ομάδες που έχουν στριμωχτεί ή στριμώχνονται βίαια στον πάτο του βαρελιού και έχουν μπει σε μια αντιφατική τροχιά ένωσης.
Η μισθωτή εργασία υπήρξε ανέκαθεν ένας εκβιασμός. Σήμερα, επιπλέον, δεν είναι λίγοι οι εργάτες οι οποίοι απασχολούνται ευκαιριακά και επισφαλώς σε τομείς που, ενώ είναι αναγκαίοι για την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής κυριαρχίας, δε συμβάλλουν στη δημιουργία οποιασδήποτε κοινωνικής χρησιμότητας. Στους τομείς αυτούς οι ταξικοί αγώνες εξορίζονται από το έδαφος της αυτοδιαχείρισης της παραγωγής, στο έδαφος του γενικευμένου μπλοκαρίσματος και του σαμποτάζ. Την ίδια στιγμή, η αυτοματοποίηση της παραγωγής και η εγκατάλειψη των πολιτικών πλήρους απασχόλησης δημιουργούν ολόκληρες στρατιές ανέργων που ωθούνται στο περιθώριο και προσφεύγουν στη μαύρη εργασία ή στην οικονομία του εγκλήματος για να μπορέσουν να επιβιώσουν.
Άνεργοι, επισφαλείς εργάτες, μαθητές και φοιτητές που προορίζονται για τις θέσεις των μελλοντικών μισθωτών σκλάβων, αλλοδαποί μετανάστες πρώτης και δεύτερης γενιάς που βιώνουν καθημερινά την περιθωριοποίηση και την καταπίεση συγκρότησαν μαζί με ριζοσπαστικές μειοψηφίες εργατών την κοινότητα των εξεγερμένων του Δεκέμβρη, η οποία θεμελιώθηκε στην κοινή συνθήκη της αλλοτρίωσης και της εκμετάλλευσης που χαρακτηρίζει μια κοινωνία βασισμένη στην εργασία-εμπόρευμα. Να υπενθυμίσουμε επίσης ότι τα προεόρτια της εξέγερσης είχαν γιορταστεί από τους ακόμα πιο κάτω, από αυτούς που έχουν στερηθεί κάθε χαρά στα κολαστήρια της δημοκρατίας, τους κρατουμένους των ελληνικών φυλακών.
Το εξεγερσιακό πάρτυ το παρακολουθούν χωρίς να συμμετέχουν, αλλά μέχρι στιγμής και χωρίς να καλούν την αστυνομία να το διαλύσει, οι ιδιοκτήτες του εμπορεύματος εργατική-δύναμη που το είχαν επενδύσει στο χρηματιστήριο της κοινωνικής ασφάλειας και της προσδοκίας εξόδου των απογόνων τους από την μισθωτή σχέση. Με την αντικατάσταση της κοινωνικής ασφάλειας από την αστυνομική ασφάλεια και την κατάρρευση του χρηματιστηρίου της ταξικής κινητικότητας, πολλοί/ες εργαζόμενοι/ες σπρώχνονται σε μια (σημαντική κοινωνικά) ηθική δικαιολόγηση του νεοαλαιίστικου ξεσπάσματος υπό το βάρος του καταρρέοντος σύμπαντος της μικροαστικής ιδεολογίας και της κρατικής ύβρεως, χωρίς ακόμα να στρατεύονται ενεργά στην επίθεση εναντίον αυτού του δολοφονικού κόσμου.
Επιμένουν να σέρνουν το κουφάρι τους σε τριμηνιαίες λιτανείες των εργατοπατέρων και να υπερασπίζονται μια θλιβερή συντεχνιακή ηττοπάθεια απέναντι στην ορμητική ταξική επιθετικότητα που ξεπροβάλλει. Αυτοί οι δυο κόσμοι συναντήθηκαν την Δεύτερα 08/12 στον δρόμο και λαμπάδιασε όλη η χώρα. Ο κόσμος της συντεχνιακής ηττοπάθειας κατέβηκε στον δρόμο για να υπερασπιστεί το δημοκρατικό δικαίωμα των διαχωρισμένων ρόλων του πολίτη, του εργάτη, του καταναλωτή να διαμαρτύρονται χωρίς να πυροβολούνται. Δίπλα αλλά τόσο μακριά από την ψευδό-κοινότητα των ατομικοτήτων, ο κόσμος της ταξικής επιθετικότητας κατέβηκε στο πεζοδρόμιο με την μορφή οργανωμένων «συμμοριών» που σπάνε, καίνε, λεηλατούν και ξηλώνουν οδοστρώματα για να πετροβολήσουν τους δολοφόνους. Ό πρώτος κόσμος, (όπως τουλάχιστον εκφράζεται από την πολιτική των εργατοπατέρων) τρόμαξε τόσο από την παρουσία του δεύτερου, που την Τετάρτη 10/12 προσπάθησε να διαδηλώσει χωρίς την ενοχλητική παρουσία των «μιασμάτων». Το δίλημμα πάντως για το πώς κατεβαίνουμε στον δρόμο έχει τεθεί: Ή με την δημοκρατική καβάτζα του πολίτη ή με την συγκρουσιακή αλληλεγγύη της παρέας, του επιθετικού μπλοκ, της πορείας που υπερασπίζεται την ύπαρξη του καθενός με «ντου» και οδοφράγματα.
Τα Δεκεμβριανά γεγονότα του 2008 στην Ελλάδα αποτελούν το πιο πρόσφατο επεισόδιο μιας σειράς εξεγέρσεων που σαρώνουν τον καπιταλιστικό κόσμο. Στη φάση της παρακμής της, η καπιταλιστική κοινωνία δεν μπορεί πια ούτε καν επιδιώκει να αποσπάσει τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων μέσω της ενσωμάτωσης των επιμέρους διεκδικήσεών τους. Γι’ αυτό και απομένει μόνο η καταστολή. Με την αναδιάρθρωση που ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’70 (για να αποκρούσει την προλεταριακή ανταρσία που έγινε γνωστή ως «κίνημα του ’68»), το κεφάλαιο βρέθηκε αντιμέτωπο με την εξής αντίφαση: ενώ δημιουργούσε μια ανθρώπινη μάζα που αποτελούνταν από παθητικούς θεατές-καταναλωτές εμπορευμάτων, έπρεπε ταυτόχρονα να τους στερήσει (με τη συμπίεση των εισοδημάτων τους) τη δυνατότητα για την αγορά αυτών των εμπορευμάτων. Από αυτή την άποψη, δεν είναι δυνατόν να προκαλεί έκπληξη η λεηλασία ενός πολυκαταστήματος στην οδό Σταδίου από ανθρώπους στους οποίους μοιράζονται καθημερινά οι υποσχέσεις μιας απατηλής καταναλωτικής ευτυχίας ενώ την ίδια στιγμή τούς αφαιρούνται τα μέσα για την εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη δε διατύπωσε συγκεκριμένα αιτήματα ή διεκδικήσεις επειδή ακριβώς τα υποκείμενα που την διεξήγαν βιώνουν καθημερινά και, επομένως, γνωρίζουν την άρνηση της κυρίαρχης τάξης να ικανοποιήσει κάθε τέτοιο αίτημα. Τα ψελλίσματα της αριστεράς που, αρχικά, διεκδίκησε την παραίτηση της κυβέρνησης αντικαταστάθηκαν ταχύτατα από έναν σιωπηλό τρόμο και από την αγωνιώδη προσπάθειά της να εκτονωθεί το ανεξέλεγκτο εξεγερτικό κύμα. Η απουσία οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής διεκδίκησης αντανακλά μια υφέρπουσα (και ίσως ασυνείδητη ακόμα) διάθεση ριζικής εναντίωσης και ξεπεράσματος των υπαρχουσών εμπορευματικών σχέσεων και δημιουργίας ποιοτικά καινούργιων.
Τα πάντα ξεκινούν και ωριμάζουν στη βία – αλλά τίποτα δε σταματά εκεί. Η καταστροφική βία που εξαπολύθηκε στα γεγονότα του Δεκέμβρη και προκάλεσε το μπλοκάρισμα της καπιταλιστικής κανονικότητας στο κέντρο της μητρόπολης, ήταν μια συνθήκη αναγκαία αλλά όχι επαρκής για τη μετουσίωση της εξέγερσης σε μια απόπειρα κοινωνικής χειραφέτησης. Η αποσταθεροποίηση της καπιταλιστικής κοινωνίας είναι ανέφικτη χωρίς την παράλυση της οικονομίας – δηλαδή χωρίς τη διατάραξη της λειτουργίας των κέντρων παραγωγής και διανομής, μέσω του σαμποτάζ, των καταλήψεων, των απεργιών. Η έλλειψη θετικής, δημιουργικής πρότασης για μια διαφορετική μορφή οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων υπήρξε – μέχρι στιγμής – κάτι παραπάνω από εμφανής. Παρόλα αυτά, η εξέγερση του Δεκέμβρη πρέπει να γίνει κατανοητή στο ιστορικό πλαίσιο μιας ευρύτερης διαδικασίας αναζωπύρωσης της ταξικής πάλης που εξελίσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή η διαδικασία καλείται να συνεχιστεί και να επιδιώξει μια ποιοτική εμβάθυνση των θετικών περιεχομένων της προκειμένου να καταστεί πραγματικά επικίνδυνη και δυνητικά απελευθερωτική.
Μια σειρά από κινηματικές πρακτικές – οι οποίες έχουν ήδη εφαρμοστεί στοιχειωδώς σε πολλές χώρες όπου εκτυλίχθηκαν πρόσφατα σημαντικές ταξικές συγκρούσεις – προτάσσουν και πραγματώνουν σε εμβρυακό επίπεδο εκείνη την ανθρώπινη κοινότητα που καταργεί και υπερβαίνει δημιουργικά τις αλλοτριωτικές εμπορευματικές σχέσεις: τα σχολεία που καταλαμβάνονται από τους μαθητές ώστε να χρησιμοποιηθούν ως ορμητήρια για την επανοικειοποίηση του δρόμου και των δημόσιων χώρων εν γένει• τα δημόσια αντιμαθήματα που οργανώθηκαν στο πλαίσιο του πρόσφατου κινήματος φοιτητών-επισφαλών στην Ιταλία, θέτοντας αφειδώς τη γνώση στην υπηρεσία της συγκροτούμενης κοινότητας• οι συλλογικές απαλλοτριώσεις σε σουπερμάρκετ και βιβλιοπωλεία και η συλλογική ζωή στις καταλήψεις σε ένα πλαίσιο αυτοεκπλήρωσης των αιτημάτων για δωρεάν σίτιση, στέγαση, βιβλία• η ριζική αμφισβήτηση των σχέσεων ιδιοκτησίας, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια στη θέση της ατομικής ιδιοποίησης (και κάποιες φορές μεταπώλησης) των εμπορευμάτων που απαλλοτριώνονται• οι συνελεύσεις γειτονιάς που συντονίζονται, ξεκινώντας από την ενασχόληση με τοπικά ζητήματα, προεικονίζοντας έτσι μια κοινωνία όπου οι αποφάσεις παίρνονται και εκτελούνται χωρίς τη μεσολάβηση οποιασδήποτε διαχωρισμένης εξουσίας (βλ. και εξεγερμένη Οαχάκα)• οι δωρεάν μετακινήσεις με τα μέσα μεταφοράς και τα déménages (εισβολή σε γραφεία ευρέσεως εργασίας και μεταφορά του εξοπλισμού τους στους δρόμους) που πραγματοποιήθηκαν συστηματικά κατά τη διάρκεια του ‘αντι-CPE’ κινήματος στη Γαλλία. Τέτοιες (και αναρίθμητες άλλες, που θα γεννηθούν από την ατομική και συλλογική ευφυΐα) είναι οι πρακτικές που μπορούν να εμπλουτίσουν και να γονιμοποιήσουν τις δυνάμεις της άρνησης, έτσι ώστε να αρχίσει να σκιαγραφείται μέσα από τη θύελλα της εξέγερσης η ποθητή μορφή μιας ελεύθερης, κομμουνιστικής κοινωνίας.
Κάνουμε ότι μπορούμε για να μην εγκαταλείψουμε τις καταλήψεις και τους δρόμους, γιατί δεν θέλουμε να γυρίσουμε σπίτια μας. Γινόμαστε σκυθρωποί και δυστυχισμένοι στην «ρεαλιστική» σκέψη ότι αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα. Πλημμυρίζουμε από ευτυχία στην σκέψη ότι είμαστε στην αρχή μιας ιστορικής διαδικασίας αναζωπύρωσης της ταξικής πάλης, που αν το θελήσουμε, αν το παλέψουμε, αν το πιστέψουμε, δύναται να μας οδηγήσει στην έξοδο από την κρίση, στην επαναστατική απόδραση από το σύστημα.
Προλετάριοι από την κατειλημμένη ΑΣΟΕΕ
Kείμενο 4
Η γοητεία της νομιμοφροσύνης
Λοιπόν, αγαπητοί φίλοι,
μετά τις διαδοχικές δηλώσεις του κ.Αλαβάνου, σήμερα, δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι η ηγεσία του Σύριζα έχει αρχίσει να χάνει την μπάλα. Κατάλαβε πως τα γεγονότα της 7ης και της 8ης Δεκεμβρίου ήταν ένα “κοινωνικό φαινόμενο” πλην όμως δεν έχει τίποτα να μας πει για τη φύση αυτού του φαινομένου. Ο κ.Αλαβάνος φαίνεται ότι αδυνατεί να κατανοήσει ότι τα γεγονότα της 7ης και της 8ης Δεκεμβρίου είναι ιστορικής σημασίας επειδή τείνουν να αναδείξουν ένα νέο ιστορικό υποκείμενο, που δεν είναι βέβαια η ‘νεολαία’ (η οποία δεν υπάρχει ως κοινωνική κατηγορία, παρά μόνον ως κοινωνιολογική φαντασίωση) αλλά μια μερίδα της εργατικής τάξης με διακριτή και μαζική πλέον παρουσία. Οι επισφαλείς εργαζόμενοι που μέχρι προχτές αποτελούσαν τάξη καθ’ εαυτή οριζόμενη εκ των αντικειμενικών συνθηκών της εργασίας τους, της καθημερινότητάς τους και της σχέσης τους με το Κράτος, επιχείρησε την είσοδό της στην πολιτική σκηνή σαν ένας άνθρωπος, ή μάλλον ως ένα ιστορικό πρόσωπο με πολιτικό όνομα: δεν πρόκειται πια για τους “κουκουλοφόρους” (που είναι μια απολίτικη και απαξιωτική κατηγορία), αλλά για τους “αντιεξουσιαστές” (που είναι μια πολιτική κατηγορία). Πρόκειται για ιστορική στιγμή κατά την οποία “παίζεται” η συγκρότηση μιας μερίδας της εργατικής τάξης, δηλαδή των επισφαλώς εργαζομένων, σε πολιτικό υποκείμενο με την ισχυρή έννοια του όρου. Πρόκειται για την συγκρότηση σε πολιτικό υποκείμενο, μιας μερίδας της εργατικής τάξης που αποκτά συνείδηση του εαυτού της, δηλαδή της δύναμής της, μέσω της παρέμβασής της στην κεντρική πολιτική σκηνή. Και στο αυλάκι που αφήνει πίσω της, ακολουθούν οι φτωχότεροι των φτωχών.
Βεβαίως, στις πορείες και στις διαδηλώσεις αυτών των ημερών συμμετείχαν και οι μαθητές, φοιτητές κλπ που διαδήλωσαν ειρηνικά, και οι οποίοι δεν ανήκουν στο νέο πολιτικό υποκείμενο που συγκροτείται, και το οποίο προσωρινά φέρει το όνομα του “πρεκαριάτου”. Αυτοί, τα καλά παιδία που διαδηλώνουν μόνον ειρηνικά, προφανώς αποτελούν εν δυνάμει ψηφοφόρους, μέλη και στελέχη του Σύριζα, και καλώς ο κ.Αλαβάνος άπλωσε την στοργική φτερούγα του για να τα μαζέψει. Αυτό, βέβαια, δεν είναι πρόβλημα.
Το πρόβλημα είναι πρώτον, ότι ο κ.Αλαβάνος και οι σύμβουλοί του καθόλου δεν κατάλαβαν σε τι συνίσταται το φαινόμενο της 7ης και της 8ης Δεκεμβρίου με αποτέλεσμα να τραβήξουν μια διαχωριστική γραμμή στο εσωτερικό των δυνάμεων της εργασίας: “εμείς, τα καλά παιδιά” (σε μεγάλο βαθμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) που ακολουθώντας την παράδοση της νομιμόφρονης αριστεράς διαδηλώνουμε ειρηνικά και “οι άλλοι, τα κακά παιδιά” (κυρίως ανειδίκευτοι και επισφαλώς εργαζόμενοι) που σπάνε τις βιτρίνες των πτωχών εμπόρων της Πανεπίστημίου, της Σκουφά και της Σταδίου, των βιοπαλαιστών της Dolce&Gabbana και της Mont Blanc, δεύτερον, ότι ο κ.Αλαβάνος συμμορφώθηκε στις υποδείξεις του ΚΚΕ προκειμένου να μην εκτεθεί ο Σύριζα στους νοικοκυραίους, και σύρεται τώρα πίσω από το άρμα του Καραμανλή, τρίτον, ότι ο κ.Αλαβάνος και οι σύμβουλοί του χαρακτήρισαν τους αντιεξουσιαστές, όχι με πολιτικούς όρους, αλλά ως “αυτούς που κρύβουν το πρόσωπό τους”, που είναι το ντροπαλό όνομα του κουκουλοφόρου, συμβάλλοντας έτσι στην απονομιμοποίηση του μαζικού αντιεξουσιαστικού κινήματος, και τέταρτο και χειρότερο, έτσι πράττοντας ο κ.Αλαβάνος έδωσε το πράσινο φώς για την συντριβή του εν λόγω μαζικού πολιτικού χώρου δια της καταστολής.
Σας χαιρετώ ελπίζοντας ότι αυτό δεν θα μείνει έτσι
Ηλίας Ιωακείμογλου
elias@ioakimoglou.net
Kείμενο 5
το φάντασμα της ελευθερίας
έρχεται πάντα με το μαχαίρι στα δόντια
Το αποκορύφωμα της κοινωνικής καταπίεσης είναι να σε πυροβολούν στο ψαχνό.
Όλες οι βγαλμένες από το οδόστρωμα πέτρες που έπεσαν στις ασπίδες των μπάτσων ή στις προθήκες των ναών του εμπορεύματος, όλα τα φλεγόμενα μπουκάλια που χάραξαν μια τροχιά στο νυχτερινό ουρανό, όλα τα οδοφράγματα που στήθηκαν στους δρόμους της πόλης, χωρίζοντας τις δικές μας περιοχές από τις δικές τους, όλοι οι κάδοι των καταναλωτικών σκουπιδιών που, χάρη στη φωτιά της εξέγερσης, από Μηδέν έγιναν Κάτι, όλες οι γροθιές που υψώθηκαν κάτω απ’ το φεγγάρι, είναι τα όπλα που δίνουν σάρκα, αλλά και πραγματική δύναμη, όχι μόνο στην αντίσταση, αλλά και στην ελευθερία. Και είναι ακριβώς η αίσθηση της ελευθερίας που εκείνες τις στιγμές αποτελεί τελικά το μόνο στο οποίο αξίζει να στοιχηματίσουμε: η αίσθηση των λησμονημένων παιδικών πρωινών όπου όλα μπορούν να συμβούν γιατί είμαστε εμείς, ως δημιουργικά ανθρώπινα όντα, που έχουμε ξυπνήσει, όχι οι κατοπινές αποδοτικές ανθρωπομηχανές του υπηκόου, του εκπαιδευόμενου, του αλλοτριωμένου εργάτη, του ιδιοκτήτη, του οικογενειάρχη. Η αίσθηση ότι αντιμετωπίζεις τους εχθρούς της ελευθερίας - ότι πια δεν τους φοβάσαι.
Έχουν επομένως σοβαρούς λόγους να ανησυχούν όσοι θέλουν να συνεχίσουν να κάνουν τη δουλειά τους, σαν μην τρέχει τίποτα, να μην έτρεξε τίποτα ποτέ. Το φάντασμα της ελευθερίας πάντα έρχεται με το μαχαίρι στα δόντια, με την βίαιη διάθεση να σπάσει τις αλυσίδες, όλες τις αλυσίδες, που μετατρέπουν τη ζωή σε μιαν άθλια επαναληπτικότητα, χρήσιμη για την αναπαραγωγή των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων. Από το Σάββατο της 6ης Δεκέμβρη οι πόλεις αυτής της χώρας, όμως, δεν λειτουργούν κανονικά: δεν έχει shopping therapy, ανοιχτούς δρόμους για να πάμε στη δουλειά μας, ειδήσεις για τις επόμενες πρωτοβουλίες ανάκαμψης της κυβέρνησης, ανέμελο zapping στις lifestyle εκπομπές, βραδινές τσάρκες με το αμάξι γύρω από το Σύνταγμα, κλπ., κλπ., κλπ. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες δεν ανήκουν στους εμπόρους, στους τηλεσχολιαστές, στους υπουργούς, και στους μπάτσους. Αυτές οι μέρες και οι νύχτες ανήκουν στον Αλέξη!
Ως σουρρεαλιστές βρεθήκαμε απ’ την αρχή στο δρόμο, μαζί με χιλιάδες άλλους εξεγερμένους και αλληλέγγυους ανθρώπους, γιατί ο σουρρεαλισμός γεννήθηκε με την ανάσα του δρόμου, και δεν σκοπεύει ποτέ να την εγκαταλείψει. Μετά την μαζική αντίσταση στους κρατικούς δολοφόνους η ανάσα του δρόμου έχει γίνει ακόμα πιο ζεστή, ακόμα πιο φιλόξενη, ακόμα πιο δημιουργική. Δεν μας αναλογεί η αρμοδιότητα να προτείνουμε μια γραμμή στο κίνημα. Αναλαμβάνουμε, ωστόσο, την ευθύνη του κοινού αγώνα, γιατί είναι αγώνας για την ελευθερία. Χωρίς να είμαστε υποχρεωμένοι να συμφωνούμε με όλες τις πτυχές ενός τέτοιου μαζικού φαινομένου, χωρίς να είμαστε θιασώτες του τυφλού μίσους, και της βίας για τη βία, δεχόμαστε ότι το φαινόμενο αυτό δικαίως υπάρχει.
Να μην αφήσουμε αυτήν την φλεγόμενη πνοή της ποίησης απλά να εκτονωθεί ή να σβήσει.
Να την μετατρέψουμε σε μια συγκεκριμένη ουτοπία: για την αλλαγή του κόσμου και την αλλαγή της ζωής!
Καμιά ειρήνη με τους μπάτσους και τ’ αφεντικά τους!
Όλοι στους δρόμους!
Όσοι δεν μπορούν να συναισθανθούν την οργή ας το βουλώσουν!
Υπερρεαλιστική Ομάδα Αθήνας, Δεκέμβρης 08
Kαι κάποια χρήσιμα links
http://katalipsipolytexneiou.blogspot.com/
http://katalipsiasoee.blogspot.com/
http://katadimadim.blogspot.com/
http://dimarxeio-antipliroforisi.blogspot.com/
Για το κείμενο 4:
Αγαπητέ συντάκτη και κυρίως αγαπητέ/η ανώνυμε/η που αισθάνθηκες την ανάγκη να το αντιγράψεις και να το μεταφέρεις εδώ, σε ένα χώρο που μέχρι τώρα δεν έχει φιλοξενήσει τέτοιου είδους διάλογο, μπορεί σε όσα αναφέρονται να υπάρχουν ή όχι δικαιολογημένες αιτιάσεις. Το πρόβλημα είναι γιατί επέλεξες ένα κείμενο που μεταφέρει το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών στο πεδίο χώρων που στέκονται απο τη ίδια πλευρά τουλάχιστον σε σχέση με τις επιθέσεις όλων των εκφραστών του πολιτικού κατεστημένου. Για τις άλλες πολιτικές δυνάμεις που απαρτίζουν το ορίτζιναλ μπλοκ αυτών που θωπεύουν τα φοβικά ένστικτα της κοινωνίας, ανακαλύπτουν ξένα κέντρα και υποκινητές, αυτή η στάση είναι βούτυρο στο ψωμί τους. Ακόμη πιο πέρα η λογική : "όποιος δεν ταυτίζεται απόλυτα μαζί με μένα που είμαι ο μόνος φορέας της αλήθειας είναι εχθρός μου" είναι η ίδια η λογική της εξουσίας στην πιο απόλυτη μορφή της.
Δημοσίευση σχολίου